کد مطلب:30628 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:20

گنجینه پرسمان » اعتقادات

فلسفة حاجت مندي چيست؟ آيا مي توان هر چيزي را از خدا و ائمة طلب كرد؟ آيا من كه بسيار ميل دارم وسيلةنقليه اي داشته باشم و هنگام طلب حاجت آن را به ياد مي آورم، كار من بي ارزش است و بايد همواره مسائل مربوط به آخرت را طلب كرد؟

انسان موجودي است كه از دو بُعد حاجت مندي باشد:

1ـ بُعد تكوين،

2ـ بُعد تشريع.

از جهت تكويني چون ممكن الوجود است، بايد معلول علت هايي باشد كه در رأس علت ها، واجب الوجود قرار مي گيرد. در نتيجه انسان موجودي وابسته است. اما از نظر تشريعي، انسان مخلوقي داراي شعور مي باشد كه به دنيا آمده است تا مسير تكامل را بپيمايد و به سوي هدف عالي رهسپار گردد. مقصد عالي جز خدا نيست.

خداوند مي فرمايد:اي روح آرام گرفته و نفس مطمئنه! به سوي پروردگارت باز گرد، در حالي كه از او خشنودي و او هم از تو خشنود است. در سلك بندگانم در آ و در بهشتم وارد شو.[1]

دعا يكي از حاجت هاي تشريعي بشر است دعا و حامت مندي يكي از ابزارهاي مهم جهت پيشرفت و رسيدن به تكامل است انسان بايد دعا كند و حاجت بخواهد. انساني كه بخواهند بدون دعا و حاجت طلبي زندگي كند، جز از زندگي حيواني و بُعد جسماني اش چيز ديگري درك نخواهد كرد.

جنبة روحانيتي انسان را تقويت كرده و جلا مي بخشد. در نتيجه اصل دعا و طلب حاجت (چون انسان از جهت تشريعي و هدايتي محتاج است) يك ضرورت به نظر مي رسد؛ زيرا دعا پيوند بين خالق و مخلوق و اعتراف به نداري و فقر است و اين اعتراف موجب سربلندي و رشد بشر خواهد شد.

انسان چه چيز را بايد از خدا بخواهد؟!

انسان موجود اين دنيا نيست اگر چه مي بايست مدت زماني را به ناچاري و براي امتحان در آن بگذارند. پس اصل بشر معاد است و تمام اعمالي را كه در دنيا انجام مي دهد، ثمره اش را در آن دنيا خواهد ديد. اما چون تن خاكي الفتي با آن چه مي خواهد و مي طلبد دارد و زندگي مادي پيوند با دنيا دارد، مي تواند در دعاي خويش هر چه را ميل كند بخواهد. امام اين كه هر دعايي مستحاب شود يا نه، به بحث گسترده اي نياز دارد كه بايد ديد: طلب چيست؟ آيا با شرايط مخصوص همراه است؟ آيا رسيدن به حاجتي كه مي طلبد، به مصلحت او است و ...

در مورد سؤال شما كه طلب وسيلة نقليه كرديد، وسيلة نقليه يك شيء دنيايي است كه وصول به آن ميسر نيست جز به داشتن پول و انسان در اين تلاش و كوشش زحمت بكشد و پول بدست بياورد تا با آن به اصل نياز توجه كند. پس وسيلة نقليه در نياز جاي مي گيرد كه توجه دعا را نبايد بدين سو جلب كرد كه خداي ! آن چه از دنيا و آخرت نياز دارم و اسباب راحتي من را فراهم مي كند در اختيارم بگذار. تا با اسبابي كه خداوند متعال ارزاني مي كند، به هر چه بخواهد برسد.

يكي از نام هاي مقدس خداوند، مسبّب الأسباب است. مسبب الأسباب يعني سبب ساز. او سسبي را مي آفريند كه انسان بتواند با آن، چيزهايي را كه لازم دارد، تهيه كند، نه اين كه پشت سر دعا به اين انتظار باشد كه از راه غيب ماشيني پشب در منزلش پارك كند.

انسان مي تواند براي سلامتي، به دست آوردن مال، اداي قرض و ... دعا كند.

در ماه مبارك رمضان دعايي از پيامبر نقل شده است: ... خدايا! هر فقير را بي نياز گردان. خدايا! قرض هر مقروضي را ادا فرما... فقر ما را به غنا و بي نيازي بدل گردان... .[2]

وقتي فقر انسان به غنا تبديل شد، هر چه را كه نياز دارد، به دست خواهد آورد.

[1] والفجر (89) آيات 27 تا 30.

[2] مفاتيح الجنان، اعمال مشتركة ماه رمضان.